Hobbel de bobbel en route

Hey lieve volgers!

Cambodja doet ons verbazen. In elke stad waar we geweest zijn in Cambodja hebben we het naar ons zin. De mensen zijn aardig, er is een goede sfeer en genoeg te beleven. Toch zien we, naast de andere landen waar we geweest zijn, meer armoede en vuiligheid. Vooral in Phnom Penh is dit goed te zien. De tuktukdrivers leven werkelijk in hun tuktuk. Ze huren de bak voor $6,- per dag en eten, slapen en werken erin. Voor $20 doen ze alles voor je en rijden ze je overal heen voor de hele dag, tot wel 100km als je het goed van tevoren afspreekt. Ditzelfde geldt voor mensen met een soort marktkraam langs de weg. Ze repareren je brommer, je kan er naar de kapper, verkopen eten en ook zij wonen en slapen daar in een hangmat. Er is geen vuilniswagen, dus het afval ligt 5m verderop omringt door duizenden vliegen en een hoop stank. Tussen de stank en vliegen lopen kleine kinderen te strooien naar plastic flessen om die weer te verkopen voor wat eten. De mensen wassen zich in de rivier met een sarong om. De rivier ziet bruingeel en grauw en sommige vissers staan hier hun netje uit te gooien.
Onderweg zien we de meest gekke dingen vervoerd worden. Er rijden hier kleine open vrachtwagens met een lading die aan alle kanten uitpuilt. Een scooter met 2 volwassenen en 4 kinderen of een scooter met 1 volwassene en 3 varkens op hun rug. Je ziet mensen rijden die met de ene hand gas geven en met de andere hand een stok vasthouden met daar hun infuuszak aan. De mensen wonen in houten of rieten hutjes op palen. Dit houdt in dat er vier wanden zijn met een plat dak van riet of golfplaten. Er zit één opening in die dient als deuropening met een gordijn als deur. Ze hebben geen meubels en leven op matrassen of kleden. Hun kleding hangt buiten te drogen na het wassen in dezelfde (smerige) rivier waar ze ook zichzelf in wassen en het vee inloopt. Het vee, de kippen en varkens lopen los, rond en onder het huis door. De meeste hebben onder hun huis een klein bedstel of hutje staan waar ze overdag op leven (zitten, eten, slapen of spelen).
Er zijn geen bushaltes, maar als je langs de weg staat en je gooit je arm omhoog, kan je altijd mee. Zoals we al eerder zeiden, kippen/kuikens/rotte vis of scooters, het kan allemaal. Dit maakt het reizen wel leuk en spannend en lachen we wat af met z'n twee!

Toch hebben we in Phnom Penh ook twee dagen even niet gelachen. We hebben de gevangenis Tuol Sleng (S-21) bezocht. Hier werden misleide en voorgelogen Cambodjanen naartoe gestuurd om vervolgens ernstig te worden gemarteld. Na enkele tijd, wanneer zij gedwongen hun niet begane misdaden hadden verteld, werden zij wederom misleid en naar één van de Killing Fields gestuurd. Hier werden ze in grote getale vermoord en achtergelaten. In de gevangenis zie je de cellen en foto's van de gebeurtenissen en gevangenen. Erg confronterend en verdwaasd lopen we hier doorheen, ons afvragend waarom we hier niet meer over gehoord of geleerd hebben op school.
De volgende dag gaan we naar de Killing Fields en doen de audioguide in de vorm van een koptelefoon op en krijgen in het Nederlands de dramatische geschiedenis voorgeschoteld. Ondanks de verschrikkelijke informatie die je tot je neemt, is het op een bepaalde manier wel heel gepast om op zo'n rustige, vredige en persoonlijke manier het verhaal aan mensen over te brengen. Je hoort de geschiedenis, verhalen van mensen die het hebben meegemaakt/familie verloren hebben, mensen die zelf hebben meegedaan aan het vermoorden van mensen en muziekfragmenten. Foto's maken vinden wij ongepast en doen dit dan ook niet. Douwe stoort zich erg aan de onbeleefdheid van de andere toeristen en is ook daardoor een beetje van de kaart. Beide dagen (we hebben deze twee bezienswaardigheden gesplitst over twee dagen) eindigden in onze hotelkamer om hiervan bij te komen. Gelukkig kan je het vrij snel het nare gevoel loslaten en er goed over praten met andere mensen, in ons geval met Barry en Susan.

Geheel in contrast, maar ook weer niet is de Independence Day (3 dagen) in Cambodja. In Phnom Penh steken ze hiervoor vuurwerk af tegenover het Royal Palace, waar wij twee dagen later de koning zien langsrijden. Daarover later meer! We kopen een biertje bij de supermarkt, de krenten dat wij zijn, en lopen naar de boulevard. Na een mooie vuurwerkshow en een show om ons heen van de locals, zoeken we een leuk eettentje uit midden op het dak van een hostel, 'The rooftopbar' genaamd. Barry en Susan vergezellen ons en drinken goede cocktails tussen de tropische planten en een goed muziekje. Vraag ons niet hoe en waarom, maar een uur later staan we al dansend met een microfoon in ons hand karoake te doen met een paar aangeschoten Cambodjanen die totaal geen gène hebben en ontzettend, echt ontzettend vals en hard zingen! We hebben op de grond gelegen van het lachen. Ze hadden alleen maar bier voor een dollar en ze proosten met je om de 2 minuten. Waarom? Wat ik al zei, vraag het ons niet!
Ons laatste dagje in Phnom Penh krijgen we nog een cadeautje. We zien opeens honderden schoolkinderen langs de kanten van de weg staan van Royal Palace naar The Independence Statue. We krijgen wat plastic bloemen, maken wat foto's en vragen aan een leraar de reden van hun komst. Het blijkt dat de koning over een uur deze rit zal rijden en een krans ging leggen bij het Independence Statue. Een hele hoop beveiliging, motoren, auto's, fanfares, rode loper en dé koning! We hebben hem 2 seconden gezien, voorbijrijdend in een auto met 25 motoren om hem heen. Best een leuke show. Doordat wij dit gelopen hebben, zien we een kermis!! We betalen een dollar voor twee kaartjes en willen in een attractie. We moeten even wachten totdat de vorige beurt klaar is, maar besluiten toch niet te gaan. Er zit een jongetje vast in zijn stoel, omdat zijn tuigje niet los wil. Hij zit daar voor 10-15 minuten alleen in de attractie, andere kinderen lachen hem uit en maken foto's van hem. Heel sneu, maar ook ik moest ik even gniffelen.
We besluiten naar de volgende attractie te gaan, de hawaiitrip! Douwe kijkt er angstig naar, ik sta vooraan in de rij. Jeugdsentiment denk ik. Na veel geworstel met die kleine onderdeurtjes die allemaal voorpiepen zitten we naast elkaar. Dat ding gaat hard!! Ik schreeuw van plezier en Douwe kan alleen maar denken aan wat er mogelijkerwijs mis kan gaan en vraagt waarom we hier in zijn gegaan. Ik kom er uiteindelijk misselijk uit, ik word oud, ik kan zelfs hier niet meer tegen!

Na ons avontuur met de minivan, wilden we dit keer met een grote bus reizen. Om weer een nachtje uit te sparen en ook verder te reizen nemen wij vaak nachtbussen. Hartstikke handig, niet altijd comfortabel, maar goed vol te houden. Behalve dus in Cambodja, waar de wegen zo slecht zijn dat je blij bent dat er een raam/beugel naast je bedje zit om er niet uit te vallen of bang bent dat je een helm moet vragen om je hoofd niet te stoten tegen het plafond elke 2 minuten. Gelukkig hebben we een hotel geregeld in Siem Reap en kunnen gelijk onze kamer in om wat slaap bij te pakken. Wederom ontmoeten we Barry en Susan aan het einde van de middag en bespreken dat we de volgende dag samen op pad gaan voor de grand tour Angkor Wat. Om 09.00 uur opgehaald door de tuktukker en rijden zo langs een paar tempels. Wij vinden het bijzonder dat dit zo oud is en er nog in redelijke staat staat of wordt herbouwd. Echter, mooi vinden we het niet, de cultuurbarbaren die we blijkbaar zijn.
Op onze weg terug begint het flink te regenen. De tuktukker doet zijn poncho weer aan, eerder op de dag heeft het ook al wat geregend, sluit onze voor- en zijflappen van de tuktuk en rijden weer verder. We stuiten op een lokale bruiloft en besluiten naar binnen te gaan. De bruiloft was al bijna afgelopen, maar toch werden we erg hartelijk ontvangen door iedereen. We kregen bier, er werd ons eten voorgezet en talrijke keren gevraagd om mee te dansen met de jongens. We dronken een biertje, maar sloegen het eten af. Achteraf hebben we een kleine bijdrage gedaan aan het bruidspaar, die ons kwam groeten. Gewoon in een spijkerbroek, beide! Dansend in de modder met de vaders en broers hebben we het feestje afgesloten.
De avond hebben we mooi afgesloten met een verjaardagsdiner voor Susan, met live band en een overheerlijke chocoladetaart. Smullen! Tevens nemen we ook afscheid van onze Purmerenders, zij vertrekken een paar uur later met de bus naar Thailand.
De volgende dagen rustten wij lekker uit (omdat wij het zo zwaar hebben tijdens het reizen), nemen een massage van een uur, kijken films en bestellen pizza. Douwe doet nog wel actief en besluit een klein rondje te gaan hardlopen. 11km hard, 3/4km langzaam en 5km achterop de scooter. Er ging iets mis met een afslag wel of niet nemen.

Onze vorige busrit was niet onze beste, vandaar dat we kozen voor een dagtripje naar Sihanoukville, van 14 uur. Eenmaal daar overnachten we een nacht en switchen de volgende dag naar een betere verblijfplaats en droppen onze bagage daar. Op pad naar een visum voor Vietnam. Die kan je hier kopen voor $60.- en binnen 10 minuten sta je weer buiten. Wij lopen graag, ook al is het heel warm. Zo leren we de buurt kennen en zie je ook de kleine straatjes en dus de wat mindere plekken. Op pad naar de ambassade valt mijn oog op een briefje van $100,- Ik kijk om mij heen of het misschien van iemand is, maar ik zie alleen een klein kindje naar mij kijken. Ik roep naar Douwe dat er geld op straat ligt en ik pak het snel. We lopen verder en kijken naar het geld, zag er goed uit. Wij omarmen elkaar en springen en zingen over de stoep dat we geluk hebben en een briefje van 100 vinden!! Vol enthousiasme lopen we verder en vinden nóg een briefje. Uiteindelijk vinden we er 6 en begint ons enthousiasme flink af te nemen. Douwe checkt het nog bij een bank, maar ze zijn inderdaad nep! Potverdorie! ;) we doen onze gebruikelijke boodschappen (baguettes met een pot pindakaas, een yoghurtje, wat fruit, water en cola light) en gaan daarna heerlijk languit op het strand liggen! Af en toe komt er een wolkje voorbij, maar dat maakt ons niks uit. Het zweet komt weer van plaatsen vandaan dat je niet wist dat het kon!
Douwe vertrekt na twee uur om een rondje te lopen op zoek naar een casino om te kunnen pokeren, ik ga verder in mijn boek. Opeens staat Leonie naast mij, die wij al eerder hebben ontmoet in Laos. Supergezellig!! We kletsen lekker bij, ik ontmoet haar nieuwe vrienden en we spenderen onze avond samen. Leonie bereikt om 00.00uur een leeftijd van 25 en wij vieren dat gezellig mee met Jägerbombs! (Jägermeister met redbull) We party'en verder op het strand in het zand met lampionnetjes, een dj en veel drank. Helaas voelen we dat ook weer de volgende dag. Alles wat ik tot mij neem komt er gelijk weer uit, dus ik vast voor een tijdje. We houden een kleine strandvakantie en doen dus ook niet veel. We liggen op het strand, gaan wat hardlopen, gaan uiteten, gaan naar een casino waar we helaas niks winnen en we laten ons omlullen om met de 'Booze Cruise' mee te gaan. Een hele ervaring kan ik jullie vertellen. Je stopt 40 westerlingen, maar voornamelijk Engelsen, op een crappy boot van twee verdiepingen. Ze draaien harde muziek, we krijgen (gratis) schotjes en buckets van lokale drank (waarvan we al eerder een mega-hangover van hadden), dansen op de 'dansvloer' met een paal in het midden, doen drankspelletjes (bier in het water gooien, mensen erachter aan springen en kijken wie er als het eerste bij is), springen van de bovenste verdieping in het water, de bodypaint die eerst mooi is aangebracht gaat nu met hele handen over de hele borstkas, rug en gezicht, de crew spuit ketchup en chilisaus door de menigte en net voordat we terug aanmeren gaat de eerste al over z'n nek! Ik heb niet veel/niks gedronken omdat ik een pilletje had ingenomen tegen zeeziekte, Douwe heeft het ook rustig aan gedaan want hij voelde zich oud en moest even wennen.

Na 5 dagen niks doen stappen we weer in een nachtbus, dit keer naar Ho Chi Minh, Vietnam. Deze rit duurde slechts 16 uur. Ik overleef het aardig, maar Douwe voert oorlog met zichzelf. Kan zijn draai niet vinden, maakt zich zorgen over de rook die in de bus circuleert na het tanken, tevens weer een hobbel-de-bobbel weg. Ellendig!
In Ho Chi Minh vinden we vrij snel ons hostel en gaan daarna op pad voor een travelbag. Moeilijk te vinden hier in asialand, dus we lopen weer wat shoppies af. Ondertussen vinden een 'Holland Village'! Supercool!! Ze hebben foto's staan een vis- kaas- en bloemenwinkel, Heinekenhall, Philipshuis, KLM vliegtuig, kibbeling en lekkerbekjes, maar ze hebben ook een snackbar! Een Hollandse snackbar! Frikadellen, mexicano's, bitterballen, kroket en mayonaise!!!! We nemen van alles wat en als toetje nemen we poffertjes. Ach ach, wat is het leven toch leuk!
Terug in ons hostel delen we een taxi met een paar Fransen naar het vliegveld en kunnen een vlucht eerder naar Hanoi pakken. We hebben een hotel bij het vliegveld geboekt en willen een taxi pakken, alleen willen de taxichauffeurs ons niet. Tenminste, alleen voor de hoofdprijs en dus besluiten we te gaan lopen. We lopen langs de weg en worden door verschillende mensen aangehouden, maar niemand wil het voor weinig doen. Uiteindelijk komt er een man aanrijden op een scooter die ons wel wilt helpen. Voor €1,35 rijden we met z'n drieën + twee backpacks op een scooter naar ons hotel, 5km verder. Het kan hier allemaal! De volgende dag nemen we een lokale bus (€0,25 p.p voor 25km) naar Hanoi City center. Ons laatste landje in Azië, nog 'maar' drie weken en dan vliegen we naar Australië. Tijd vliegt!