In het water gevallen!?

Mijn laatste verslag sloot ik hoopvol af, met iets in de trend van: na woensdag kan de wereld er heel anders uitzien. Helaas moet ik constateren dat mijn beeld niet heel erg is veranderd. Woensdag hebben we inderdaad tussen een hoop Nederlanders de wedstrijd bekeken in Jazzcafé Escazu. Hier vlogen ons de bitterballen en vlammetjes om de oren. Weliswaar tegen Nederlandse tarieven. Hoe kan het ook anders als je in een bobo wijk van San Jose (Costa Rica) zit. De bewoners (veelal immigranten) hebben centjes zat! Wij op dat moment helaas niet, omdat we een veel te dure taxi moesten nemen. Er zijn namelijk twee jazzcafe's van dezelfde eigenaar. Één vlakbij ons hostel. Toen wij hier braaf vijfenveertig minuten voor de aftrap voor de deur stonden bleek het de verkeerde zaak. Wij moesten naar het café aan de andere kant van de stad in een 'veilige buitenwijk'.
Waar we onder het reizen vooral veel het gevoel van 'gezellig onder elkaar' hebben ervaren. Was er in het jazzcafé een 'gezellig ons kent ons sfeertje'. Maar niemand kende ons! Niet heel gezellig dus. De wedstrijd veranderde hier weinig aan, maar dat spreekt voor zich.
Ook het tegen het lijf lopen van een ex-vriendin van één van mijn oude stapmaatjes in het Brabantse zorgde niet voor een kentering in mijn humeur. Zij woont inmiddels al drie jaar in Escazu en komt nooit in de binnenstad. Waarom zou je ook als je een je de grootste shoppingmalls van Costa Rica in je wijk hebt. Na een lift naar de bus met haar toch wel hele mooie Mini Cooper, begaven we ons snel naar de wedstrijd weer in de 'onveilige' binnenstad. Deze dag was figuurlijk in het water gevallen. Alleen een, onze zo geliefde Big Mac, kon daar nog verandering brengen. Dus besluiten San en ik zijn, weliswaar tegen ons principe in, lekker in het donker nog even de stad in te duiken. Het zorgde voor de welverdiende kentering en was het dus zeker waard! Bij terugkomst in ons hostel nog even een babbeltje voor het slapen met een Iers buurstel
(we lagen op een slaapzaal en het stel lag in het stapelbed naast ons). De volgende ochtend vroeg vlogen ze terug na een maand te hebben gereisd. Ze waren erg opgewonden om terug te gaan. Toen ze vertelden dat ze (net als ons) door Belize City waren gereisd en daar tien meter voor hun neus naar een gerichte en geslaagde moordaanslag met pistool hadden moeten kijken, begreep ik waarom ze zo opgewonden waren om terug te gaan.

De letterlijke zin van het 'in het water vallen' is de harde waarheid van de afgelopen dagen. Nadat we Playas del Coco (prachtig weer) hadden ingeruild voor respectievelijk La Fortuna, San Jose en Puerto Viejo, kregen we hier over het algemeen alleen maar regen op het rekwest.
Onze ervaringen met Costa Rica zijn dus niet heel zonnig te noemen.
Ik heb daarnaast de invloed van het Amerikaanse al benoemd. Ik wil er nog wel aan toevoegen dat ik mij veelal een vreemde 'reiziger' tussen de nog vreemdere toeristen voel. Een voorbeeld is dat gedag zeggen er niet meer bij is. Iets wat onder reizigers heel normaal is en nog normaler onder de lokale bewoners is. In de stad is dit niet haalbaar, maar op plekjes als Fortuna en Puerto Viejo zou dit in mijn ogen de normaalste zaak van de wereld moeten zijn. Vandaar dat we nu in het busje naar de grens zitten om te kijken of het 'weer' in Panama beter is! Dat weer zal ook wel een rol spelen denk ik trouwens.
Heb ik niks leuks te melden dan. Jawel in de anonimiteit van de grote stad (San Jose), hebben we de leukste tijd gehad. Niet door Oranje, maar wel door twee 'Rode Duivels'. Melvin en Dafne zijn van onze leeftijd en getrouwd. Ze komen uit Sint Niklaas en waren oprecht zeer prettig gezelschap!
Sowieso was de sfeer in het hostel erg prettig. Met een pooltafel, muziekkamer en een goede geluidsinstallatie zorg je al snel voor een hoop sfeer!
Inmiddels zijn we de grens weer eens overgelopen. Via een brug wandel je van Costa Rica zo naar Panama. Alle lui om ons heen hebben shuttles die hun netjes vervoeren. Wij stappen na afhandeling van de papieren rompslomp (voor uitleg zie één vd eerste reisverslagen ;-P) 'gewoon' in een lokale 'chickenbus'. Vreemd om te constateren dat ik me meer op mijn gemak voel in een bus vol Panamezen dan tussen een hoop verwaande toeristen, of ben ik juist verwaand? Dit geeft stof tot nadenken. We hebben de grote trekpleister, Bocas del Toro, besloten over te slaan. Dit ligt hemelsbreed niet zo ver bij Puerto Viejo vandaan en tevens aan de Caribische kust. Waarom zouden we voor onze lol nog een paar dagen in de regen gaan zitten? We gaan ons geluk beproeven in David, de twee na grootste stad van Panama. Vanaf David ben je binnen een uurtje in Boquete. Daar zullen we ondanks de droevige gebeurtenis van afgelopen jaar, ook nog een kijkje nemen. Tot zo ver stopt onze planning vandaag.
Al tikt de klok door, want over twaalf dagen worden we in Panama City verwacht voor de briefing van onze boottrip naar Colombia! Daarnaast is de klok een uur vooruit hier in Panama, dus een lekker lang reisdagje!

's Avonds wanneer het donker is arriveren we in David en besluiten hier een nacht te blijven. David is de tweede grootste stad van Panama en heeft niet veel om handen. De volgende dag besluiten we dus een uurtje de bus te pakken naar Boguete. Hier genieten we twee dagen van de prachtige natuur. Uiteraard worden we geconfronteerd met het droevige nieuws. We verblijven hier een paar nachten en krijgen als tip om de reis naar Panama Stad op te breken door middel van een stop in Anton. Via wederom David belanden we in een grote dubbeldekker die langs Anton eindbestemming Panama Stad heeft. In Anton stappen we uit en tot onze verbijstering heeft deze plek niet eens een hostel en zo ver wij kunnen inschatten is er geen overeenkomst tussen Anton en Boguete. Iets wat San wel nadrukkelijk was verteld. Na een klein uurtje rondslenteren in de geweldige ontdekking Anton besluiten we dat wij het niet zo geweldig vinden en pakken een minivan richting Santa Clara. Achteraf helpt internet ons bij het oplossen van dit raadsel. Er blijkt naast Anton ook een plekje Anton Valley te zijn. Bedankt voor deze kleine, maar zeker nuttige informatie van de (onaardige) hostelmedewerkers van Mamallena in Boguete. De dag wordt nog leuker, want in Santa Clara lopen we vervolgens ook meer dan een uur rond en vinden wederom geen leuk gezelschap. Wel onderkomens! Het goedkoopste onderkomen is $125,-. Iets boven ons budget dus. Er staat nog wel een joekel van een hotel aan de kust, maar daarvan weten we zeker dat we het niet kunnen betalen.
De tijd begint een beetje te dringen en wij zijn op een plek die aanvoelt als de 'middle of nowhere'. San had ook al iets gelezen over Santa Clara. Het was een kustoord waar in het weekend de meer welvarende Panamees naar zijn of haar zomerhuisje gaat. Er staan alleen maar gigantische villa's! Leuk om gezien te hebben, maar ook deze plek kan ons niet bekoren. Nog net voordat het donker wordt houden we een busje aan op de Panamerican Highway dat ons naar Panama Stad brengt. Na een taxi, die we regelen met behulp van een lief paar Panamezen, belanden we in hostal Panamericana in Casco Viejo. De volgende dag ontdekken we dat dit een perfecte locatie is. Casco Viejo is namelijk het oude culturele centrum van Panama City. Uiteraard staat het op de Unesco World Heritage lijst. Hemelsbreed 500m verderop ziet de wereld er ineens heel anders uit. Maar de toeristen en rijke lokalen eten, drinken en dansen in het door veel bewakers beschermde Casco Viejo. Ons wordt door meer mensen verteld dat bepaalde wijken toch echt not done zijn en we alleen in het 'beschermde' gedeelte mogen blijven. Wij merken al snel dat dit echt onzin is. Inmiddels bewegen wij ons hardlopend en boodschappend tussen de lokale Panamezen. Ik word weer regelmatig aangekeken of ik net letterlijk uit een UFO ben neergedaald. Prima vertoeven dus. We bezichtigen het CBD van de stad. De skyline is zowel bij dag als nacht indrukwekkend. Moderne hoogbouw met omringt door veel water (Pacifische kust en het Panama kanaal) zorgen voor een overzichtelijke stad. Het heerlijke van een weekje stad in een prima onderkomen is dat we weer even iets langer een 'eigen' plekje hebben. We koken veel en sporten ook regelmatig. Ik wieg mijn heupjes extra los op een zwoele latinavond met Thijs. Thijs verbleef in ons hostel en na heel veel gebabbel, moest er natuurlijk ook weer eens gedanst worden. Dus ik samen met Thijs op stap. Al werd ik toch een beetje nerveus van al het vrouwelijk schoon. Hoe leg je in steenkolen-Spaans nou uit dat je een vriendin hebt?! De dag erna is vooral bijkomen voor mij. Het koppie is zwaar en de maag erg onrustig. San gaat alle boetiekjes langs, doet een museum aan en gaat de middag fietsen, dus ik hoef me niet schuldig te voelen.
Inmiddels is onze batterij weer zo opgeladen dat we veel zin hebben om over twee dagen onze trip naar Colombia gaan maken! Dit gaat via de San Blas eilanden. Als we op andere San Blas-gangers moeten vertrouwen, is dit echt super. De volgende keer horen jullie onze mening!

Wist u dat:

- We voor het eerst in onze reis gefrituurd hebben.
Twee flessen olie in een pan op een kookplaat werkt perfect. Papas fritas en dedos de pollo maakten het feest compleet.
- We voor het eerst tijdens onze reis zijn bestolen.
Iemand heeft onze tweede zak met 'chicken fingers' (dedos de pollo) uit de vriezer weggekaapt. Fhu#*?!gxdvb!!!!