San Blas Adventure

We zijn in Colombia! Dit betekent dat we het hoofdstuk Centraal Amerika definitief hebben afgesloten. Een dubbel gevoel, maar dit wordt ook mede veroorzaakt door het afscheid van de 'San Blas groep'.
De afgelopen dagen zijn we vanuit Panama Stad eerst per jeep vervoert naar Cartí. Heerlijk opgevouwen op de achterste bank van de jeep, beleefden we met vijf andere groepsleden een ouderwetse rollercoaster. Door elkaar heen geschud komen we aan in Cartí, een héél klein haventje, bestaande uit twee houten steigertjes. Hier proberen we onze bagage zo goed mogelijk waterproef te prepareren. De speedboaten waarmee we de komende dagen vervoerd worden, kunnen nog wel eens tegen een (zout) buitje aan lopen.
In de boot maak ik kennis met Henrik Larsen (!). Je spreekt het exact hetzelfde uit, maar het is een Deen.
Onze gezamenlijke passie, voetbal, zorgt voor een heerlijke eerste tweeënhalf uur op de boot. Het bruine zeewater in Cartí is inmiddels ook veranderd in helder lichtblauw. De kleine onbewoonde eilandjes, sommige met een enkele palmboom, doemen ook naast ons op.
Één van deze eilandjes wordt onze eerste stop. Het is heel raar om op een tropisch bounty eilandje (grootte van een half voetbalveld) rond te lopen met een groep mensen die je niet kent. Met uitzondering van mijn trouwe maatje en lieve partner San uiteraard! Voor mij is dit ook het startsein om eens flink te gaan socialiseren. Waar San iets meer in haar schulp kruipt, kruip ik er wat uit.
Uit een inventarisering van de groep blijkt dat we toch echt een hele leuke afspiegeling van de wereld hebben!
Twee verliefde meiden, Jess en Chelsea uit Canada, twee Kiwi's, Tony en Craig, Kirren en Kirt uit Central Coast Australië, Sarah (U.S) woonachtig op de Kaaijman Eilanden, twee verliefde mannen met moeilijke namen woonachtig in New Mexico, Steve Canada, Steve, Manchester (U.K), Kevin (U.S), Connor en Emily New York, Gustaf Zweden, Henrik Denemarken, Jonathan (V.S) samen met Ann (Zuid Korea), Naïr Israel, Abel Barcelona (Spanje), verliefd koppel uit Mexico en als laatste Julius en Emma (NL) plus San en ik, maken de groep (28) compleet. Dit wordt natuurlijk begeleidt door onze leuke tourguide Olivia. Vrolijke, jonge meid en beetje van de pot gerukt. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Beantwoord tevens ook echt al je vragen en is heel erg behulpzaam!
Waarom kies ik er nu voor om deze hele groep op te sommen? Het geeft denk ik een goede indruk van hoe mensen (of ik in iedergeval ;-)) heel snel naar elkaar toe groeien in vier dagen.
Na de lunch kan er gesnorkeld worden, iets wat de gehele trip herhaald kan worden.
Op het tweede eiland komt mijn organisatorisch talent mij weer eens ten goede en ik organiseer een ouderwets potje 'strand (worstel) voetbal' met drie teams van vier. Dit zorgt voor ongeveer anderhalf uur aan tijdverdrijf. Iets waar San heerlijk vanuit haar stoeltje, want een stoeltje is er dan weer wel, naar kijkt. Inmiddels hebben er bij haar wat meer 'spelersvrouwen' aangediend en is ook hier het socialisen rustig aan van start gegaan.
Na het voetballen genieten we allemaal van welverdiende alcoholische versnaperingen, genieten van de zonsondergang, vers (zee)voedsel en marshmallows op een uiteraard zelf gebouwd kampvuur. De komende dagen staan allemaal in hetzelfde teken: gezelligheid, rum, eten, voetbal, zon, zee, palmbomen en de daarbij behorende kokosnoten! Ik kan me hier uiteraard heerlijk in vinden en doe dan ook zeer regelmatig het avondlichtje uit. In dit geval is het meer het oplaaien van het kampvuur haha. Drie dagen van genieten schieten voorbij. Onderweg worden nog pelikanen, haaien, mantra's en dolfijnen gespot. Uiteraard wordt er nog weleens een onrustig maagje geleegd in de oceaan, maar dit hoort er allemaal bij! Mijn maag is trouwens al dagen verstopt en houdt alles vast...
Via een uitgebreide maar zeer amateuristische immigratiecontrole (Sapzurro) komen we aan in Capurgana. Waarom amateuristisch? Een drugshond al spelend met een tennisballetje langs alle tassen te laten 'snuffelen' maakt op ons weinig indruk. Als de 'beambte' in burgerkledij gehuld dan ook nog elke gitaar (4) opent en zijn uiterst onsmaakvolle talenten tentoonstelt, slaat dit echt alles. Onze Israëlische vriend wordt nog even diep gekwetst met de vraag hoeveel kinderen hij heeft vermoord!!! Wat moet je doen tegen zo'n zelfingenomen eikeltje wat graag misbruik van zijn autoriteit maakt, omdat hij hoogstwaarschijnlijk zelf een enorm miserabel leven heeft... Accepteren en snel vergeten. Dus dat doen we dan maar. Voor mij geeft Colombia ook een ander startsein. De race... De grootste race van mijn leven is net geëindigd en heeft dik vijf dagen geduurd. Eigen schuld, dikke bult, wel erg goed 'gedetoxed'!
De laatste gezamenlijke avond, tevens onze eerste avond in Colombia, sluiten we met de gehele groep af met een etentje. De volgende ochtend pakken wij met de helft van de groep een speedboat (600pk) richting Turbo. Ja, het bestaat echt! Een turbo richting Turbo! Wij hebben onze zinnen gezet op Medellin. Bij een hoop mensen ook wel bekend vanwege het grootste drugskartel uit de jaren '70 en '80 onder leiding van kopstuk Pablo Escobar.
Gustaf en Henrik vergezellen ons op deze reis. De rest van de helft gaat richting Cartagena. Na twee uur op de boot hebben we nog 9,5 uur met de bus door het waanzinnige prachtige landschap van Colombia. Na ons huis, de bountyeilandjes, waren we even vergeten dat de wereld ook nog totaal andere landschappen herbergt. We genieten enorm van deze kennismaking. Via een bergtunnel komen we boven Medellin uit. Het is inmiddels al donker en het enige wat we zien is een enorme massa van goudgele lichtjes verspreid over bergen en een dal in het midden. We proberen het vast te leggen, maar het zien is toch van een andere orde. Inmiddels zitten we al een aantal dagen in een prima hostel aan Parque Belèn. Dit hostel heeft een prachtige rooftop waar we elke avond weer genieten van dit uitzicht.
We genieten dit weekend ook van één van de grootste bloemen festivals van de wereld op het 'Feria de las Floras'. Eens even kijken of er ook tulpen bij zitten! De tulpen hebben we niet kunnen vinden. Wel hebben we een vier uur durende tour gedaan door El Centro. We hadden daar al gewandeld, maar met een 'Paisa' die je op een leuke manier alles beschrijft, maakt toch een wereld van verschil!
Op onze laatste dag voetbal ik een uurtje of vier met Colombianen. Heerlijk, wel wat stijfjes de dagen erna. S'avonds hebben we een BBQ en aangesloten borrel i.vm. het afscheid van twee Engelsen die een half jaar in het hostel hebben gewoond. We sluiten gezellig aan en zorgen voor focaccia en stokbrood met kruidenkaas. Wij gaan immers morgen ook weer op pad: Bogota!
Inmiddels lig ik dit verslag een vervolg te geven in een hangmat in ons nieuwe onderkomen: Casa Bellavista. Gehuld in een trui en met sokken moet ik er gelijk bij vertellen. Ook slapen we onder dekens! Iets wat volgens mij alleen is voorgekomen op onze hike van de Rinjani. Het is hier dus koud of koel, best lekker!
We hebben ook onze inmiddels gebruikelijke cultuursessie gedaan. Museum Botero en Museum Del Oro waren de gelukkigen. Een tour door de stad met een gids die de Engelse taal niet geheel machtig was, was geen succes. Morgen gaan we een hike doen naar Monserrat. Van de onveiligheid merken we niks. Veel mensen hebben het hier toch over. Dit zal mede te maken hebben met de onrustige achtergrond die Colombia kent. De afgelopen dagen was dit mede te merken aan het aantal 'geel' (politie) en 'groen' (leger) op straat. Er zijn namelijk regelmatig aanslagen geweest op presidenten of presidentskandidaten. Gister was de inauguratie van de tweede termijn van president Santos, die overigens alleen per helikopter vervoerd wordt is ons verteld. Hiervoor was heel de wijk La Candelaria (waar wij verblijven en tevens het politieke centrum van Colombia herbergt), hermetisch afgesloten met, ik denk een paar duizend agenten/militairen. Bijkomend voordeel je voelt je gelijk nog een stuk veiliger!
Inmiddels voelen we ons fysiek ook weer helemaal top. San heeft ook wat buikproblemen gehad. Ik heb na mijn buikproblemen de afgelopen dagen een 'mysterieuze' elleboog gehad. Waarschijnlijk een ontsteking of iets dergelijks. Gelukkig kan ik hem weer rustig gebruiken. Moet er wel bij verteld worden dat reizen in een niet volledig fitte staat gelijk ook een veel minder aangenaam verhaal is. Als je dan weer fit bent is het daarentegen allemaal weer veel leuker! We hebben besloten om ons bezoek aan Colombia vooral niet te haasten. Na een lang en prettig verblijf in Medellin, kiezen we voor hetzelfde recept in Bogota. We hebben hier nog vijf heerlijke dagen, alvorens we via Aruba naar Hato, Curacao vliegen. Hier hebben we een kleine twee weken om van dit Nederlands getinte eiland te genieten. Hierna gaan we waarschijnlijk vliegen naar Trinidad en Tobago om hier ons rondje te Caribische (ei)landen te beginnen.
Jullie horen weer van ons!

Wist u dat:

- Wij onze 'terugvlucht' hebben geboekt!

- 27 oktober dit jaar vliegen we vanaf Fort Lauderdale, Florida naar Oslo, om vervolgens de 28ste oktober van Oslo naar Amsterdam te vliegen. Geplande aankomsttijd, dinsdag 28 oktober 21.00 uur.

- Noord Koreanen hun land niet mogen verlaten! Doen zij dit wel dan lopen ze kans dat hun hele familie wordt uitgemoord.

- Elke Zuid Koreaan een Noord Koreaan in huis moet nemen. Deze persoon wordt willekeurig aangewezen en hierover valt niet te onderhandelen.

- Van jong tot oud, dik en dun, heel Colombia gehuld is in het nationale voetbalshirt.