In het hol van de leeuw!

We verlieten jullie de laatste keer in Leon. Leon ruilden we in voor Granada. Gister kwamen we erachter dat we in Granada veel geluk hebben gehad. Wij hadden het er namelijk prima naar ons zin. Hebben er heerlijk gegeten en genoten van het prachtige weer wat we hadden. Ook zagen we (de toen nog winnende) Costa Ricanen uit hun dak gaan na de overwinning op Griekenland.

Een paar weekjes later leert ons dat geluk in een klein hoekje zit en laten we nou net een Hoekstra mee op reis hebben;) In de bus naar 'La Fortuna, Costa Rica' ontmoeten we een Duits- Iers stel dat in het zelfde hostel als ons in Granada door bedbugs geteisterd werden! Daarnaast werden hun bankpasje geskimmed en verloren ze €1200,-zonder dat ze het zelf doorhadden. Naar dit geld kunnen ze fluiten... Laten we het erop houden dat wij een beter karma bij ons dragen en natuurlijk veel ervarenere reizigers zijn ;-P!

Na Granada maken we plannen om naar het eiland Ometepe te gaan.
Vanuit Granada pakken we ons biesje weer bij elkaar en lopen via de lokale markt naar onze bus. Na een paar haltes stapt een 'bekend' gezicht ook de bus in. (Douwe had hem namelijk al gespot in de bus van Leon naar Granada) Na een kort taxiritje naar de ferry, komen we onze vreemde bekende weer tegen en nu wordt het toch wel tijd dat we kennismaken. Muzam Agha (voor ons inmiddels gewoon Moes) is een Pakistaan, geboren in Londen, die op z'n vijfde verhuisd is naar Miami en nu alweer een paar jaar woonachtig is in New York. Het klikt super goed, want de komende vijf dagen brengen we tezamen door met een hele hoop lol!

Isla de Ometepe is vrij groot en San heeft een onderkomen gezocht in de middle of nowhere. In de jungle om 18.15 uur, na bus-taxi- boot-bus en wandeltocht, komen we aan bij 'Finca Mystica'. Deze prachtige organische boerderij is ons huisje voor de komende dagen. Michael Franti (zanger) verwelkomd ons, iets wat bij mij gelijk in zeer goede aarde valt. Het is een voorbode voor een heerlijke tijd. Om 19.00 uur kunnen we aanschuiven voor een heerlijk maal. Naast Moes, San en ikzelf is er nog een Amerikaans gezin te gast. Twee zonen (13 en 15) plus paps en mams. De 15-jarige Spencer en zijn moeder zorgen voor een heerlijk schouwspel over hoe een moeder NIET met haar puberende zoon om kan gaan! Wij genieten natuurlijk met volle teugen, al probeer ik de moeder heel subtiel duidelijk te maken dat Spencer 'achter zijn vodden aanzitten', alleen maar een averechts effect heeft. Immers kan ik uit een behoorlijke puberale ervaring putten, die voor mijn moederlief ook niet altijd leuk was. Ik moet er wel gelijk bijzeggen dat mijn moedertje het vele malen beter deed en dat ook nog zonder een vaderrol. Al had deze moeder niet veel aan haar man, want in dit gezin was de vader meer van het niveau 'ik verstop me achter mijn laptop...'.

Was dit het enige publiek waarmee we, naast elkaar, mee konden communiceren!? Nee, gelukkig niet. De boerderij is eigendom van Ryan en Angela. Een 'mid thirty's' couple afkomstig uit The States. Het familietje wordt compleet gemaakt door lieftallige Yasmin van 6,5 maand oud.
San is erg moe en daarom zijn het Ryan, Moes & ik die lekker biertjes nuttigen en weer eens een keer wat uitwisselingen doen over de wereldpolitiek. Ondertussen kan ik lekker plaatjes draaien en heb ik met mijn domme hoofd Angela beloofd om 's morgens vroeg met haar mee te gaan hardlopen.
Gelukkig niet al te laat zoeken Moes en ik ons bedje op. Uit onze eerdere ervaringen weet ik dat de herrie van het tropische woud niet te onderschatten is. Het wordt een half/half nachtje, maar s'ochtends voel ik me goed genoeg om met Angela het eiland al hardlopend te verkennen.
Hierna smaakt mijn scrambled eggs met vers brood en vers fruit met een verse smoothie als een godsgeschenk en de dag kan dus beginnen. We maken de planning om naar de waterval te gaan, zodat we hier een leuk en origineel filmpje kunnen schieten voor zuslief (40) en haar dochtertje (4). Saillant detail is wel dat er bij het begin van de tocht naar de 'cascada' wordt vermeld dat het vanaf daar drie km lopen is. We weten dat we omhoog moeten, omdat we een deel van de vulkaan moeten beklimmen. We hebben er vanaf Finca al een km of 3,5 gewandeld en beginnen vol goede moed aan onze track. Moes krijgt onderweg wat tegenslag te verwerken, i.v.m. het alcohol gebruik van ons. Op de vraag hoe het met hem gaat horen wij de komende anderhalf uur dan ook steevast: 'I'm dying...'.

Waar in NZ de tijden voor de tracks nog netjes werden aangegeven en deze ook nog eens waren berekend op de super trage mens op onze aardbol is het hier iets anders. Km één doen we netjes in vijftien minuten en ik reken mijzelf rijk met het idee dat we de tweede wedstrijd van die dag (onze Zuiderbuur vs de VS) wel gaan halen. Km twee blijkt een iets langere variant van zo'n vijfendertig minuten. Iets steiler en anderhalve km. Km drie zorgt ervoor dat ik toch ook lichtelijk geïrriteerd raak over de persoon die de afstanden heeft gemeten. Achteraf blijkt deze ook een kleine twee km te zijn en vervelend steil (veertig min). Totale schade dik anderhalf uur voor een zogenaamde drie km! Geloof me, wij lopen absoluut geen twee km/u.

Tijdens deze heerlijke tocht, stuitten we op Belén en Camilo. Een Spaanse en een Colombiaan, getrouwd en nu op huwelijksreis. Zij hebben een Nissan Micra gehuurd, niet wetende dat je op het eiland eigenlijk alleen kan rijden met een four-wheel-drive auto. Wij worden door hen afgezet bij ons hostel en mogen ook de volgende dag met hen meerijden naar San Juan del Sur. Lees: vijf mensen met bagage van vier man, in die kleine bak, over keien en brokken stenen, heuvel op/heuvel af! We waren weer de attractie van het eiland, maar we hebben het gehaald!!

In San Juan del Sur volgen wij Moes, waar hij ons gevolgd was op Ometepe. We belanden in een heerlijk hostel wat een prachtige uitkijk heeft op de baai van San Juan del Sur. Zonsondergang is perfect te zien uit de vele 'hammocks' of een schommelstoel.
San en ik besluiten een boodschapje te gaan doen en op het strand een balletje te gaan trappen. Ik beland in een verhit potje voetbal met 3 Italianen, een Nicaraguaan en een Colombiaan. Na het winnen en het daarbij behorende biertje, spreken we af voor later die avond.
We eten eerst heerlijk met Belén, Camilo en Moes. Vervolgens ontmoeten we de jongens van die middag die ons trakteren op heel veel tequila.
De volgende dag wordt heerlijk geluierd en s'avonds wordt er gezellig door mij en San 'geplaat' (een soort grote elektrische gourmetplaat). We hebben veel te veel dus wanneer Moes arriveert, maken voor hem nog een aantal sandwiches. Dit is tevens een soort van afscheidscadeau. De volgende ochtend vertrekken wij immers richting Costa Rica. Met pijn in ons hart nemen we afscheid, nooit leuk! Maar ik wil toch wel heel graag zien hoe Costa Rica reageert wanneer wij hun droom aan diggelen trappen! Uiteraard loopt dit anders dan ik had verwacht.
Vanaf San Juan pakken we eerst een bus die ons naar de hoofdweg brengt. Vanaf hier moeten we wachten op een andere bus die ons naar de grens bij Peñas Blancas brengt. Als we twee lokale dames naar een truck zien rennen, twijfelen wij niet, dat willen wij ook! Vijf minuten later staan we met onze backpacks op, achter op een vrachtwagen die toch snelheden van tegen de zeventig misschien bergafwaarts wel tachtig km/p/u haalt. San staat te genieten, terwijl ik sta te bedenken hoe ik er aan toe ben als ik mijn evenwicht verlies haha. Je snapt hoe onze rollen zijn verdeeld. Bij het skydiven was het niet anders! Leuk feitje is dat het Amerikaanse gezin ons in een taxi passeert gedurende deze trip. Op de grensovergang wandelen we letterlijk van Nicaragua naar Costa Rica. Hier hebben we mazzel want we duikelen een taxi op waar al een Costa Ricaan inzit met zijn kleinzoon gok ik. Voor een spotprijs jaagt de taxi ons binnen een uur tachtig km verder.
De eerste indrukken van Costa Rica zijn veel groen, maar ook droog en ook Amerikaans. Rare combinaties, ik weet het. De bus naar Playas del Coco die we aansluitend aan de taxi pakken, is zeer wel georganiseerd. Het is ons duidelijk Costa Rica is rijk(er), toeristischer en westerser dan alle voorgaande landen in Midden-Amerika, op misschien Mexico na. Ben ik er blij mee? Ik ben er nog niet uit. Eerlijk gezegd beviel mij Guatemala, Nicaragua en El Sal heel erg. De vriendelijkheid in Costa Rica is toch van een ander niveau (dit is een constatering voor de wedstrijd!).
Playas del Coco is een prima plek om voetbal te kijken. Zon, zee, strand, bier en een hoop Costa Ricanen aangevuld met vooral Amerikaanse toeristen. Ik noem ze express geen reizigers of backpackers, want dit zijn ze beide niet!
Het beetje zelfkennis dat ik heb vraagt zich af of kijken in een volle kroeg wel veilig is. Uiteindelijk vind ik Nederlandse aanwas in de vorm van Brenda & Martin (eigenaren van een duikschool in Coco) Maarten & Ruth. Met zijn zessen beleven we de memorabele wedstrijd. Brenda heeft namelijk stoelen vooraan een grote strandbar geregeld, aan de bar voor de schermen. Ik bedenk me nog dat die Costa Ricanen me zo wel heel makkelijk van achter kunnen vloeren, maar na dertig minuten ben ik dit argument compleet vergeten. Wedstrijddetails laat ik achterwege. Wel vind ik het nog even belangrijk om te benoemen, dat er veel mensen na de shootout naar mij toekwamen om me de hand te schudden en niet om me voor mijn bakkes te slaan!
Zo kan het dus ook!
Na de wedstrijd lul ik nog wat na met Portugezen over de historie tussen onze landen, totdat San besluit dat we ook wat moeten eten. Beiden vinden we het een goed idee om kip met friet te halen en dit op ons kamertje op te knabbelen.
Het is nog niet donker en de alcohol begint uiteraard zijn tol te eisen. Ik krijg zo waar ook wat minder vriendelijke blikken. Het blijkt een goede beslissing, want de volgende dag horen we in de bus naar La Fortuna van een Amerikaan dat later op de avond de vechtpartijen losgebarsten zijn. In San Jose deden ze er nog een schepje bovenop en gingen ze elkaar te lijf met messen. Het lijkt net Rotterdam ;-)!
De volgende dag pakken wij zonder goed voorbereid te zijn de bus naar Liberia. Hier moeten we volgens de 'planet' de bus naar Cañas om vervolgens naar Tilaran te gaan. Dit alles duurt zo'n drie uur vijftien minuten exclusief overstap tijd. Het is 09.00 uur en de bus naar La Fortuna gaat om 12.30 uur. Heel krap! We gaan op de gok en hier blijkt wederom de ontwikkeling die Costa Rica wel doormaakt. Ik leg uit: onze planet is van 2010, in alle voorgaande landen maakt dat niks uit, want alles is nog steeds hetzelfde. Echter in Costa Rica zijn ze met hun tijd meegegaan en rijden er meer bussen en zijn de reistijden korter geworden door een ongetwijfeld verbeterde infrastructuur. Op dat moment zijn we heel blij, want i.p.v. een extra nacht in het dorp Tilaran, komen we om 14.45 uur aan in la Fortuna. Dit was twee uur en vijftien minuten sneller dan de planning die we niet meer konden halen in onze planet!

In de bus ontmoet ik de bovengenoemde Amerikaan en het Duits Ierse koppel. (San zit voorin i.v.m. zicht op de weg en ik achterin i.v.m. voetruimte, nee we zijn elkaar nog niet zat!! :-)) We vinden door onze eigenwijze Nederlandse reisinstelling een prima onderkomen. Waar het andere koppel $20,- per nacht betaald vinden wij een minstens evengoede privé-kamer voor $14,- per nacht! Het weer hier in La Fortuna zit helaas niet mee. Vandaar ook dat ik op mijn gemakkie het blog kan bijwerken. Waar we in bijvoorbeeld Lago Atitlan (Guatemala) enorm genoten van de primitiviteit van de plekjes om het meer en de bijbehorende vulkanische omgeving, stoor ik me hier aan de vele Amerikanen en de aanwezigheid van zelfs een Burger King (iets wat tevens de lokalen stoort btw!)
Voor nu kan ik zeggen dat Costa Rica voor mij zeker niet tot de hoogtepunten behoord, maar misschien ben ik ook wel heel erg verwend! Morgen gaan we naar San Jose waar we dan woensdag in een grote Nederlandse jazzbar de clash met Argentinië kunnen bekijken! Na woensdag kan Costa Rica er weer heel anders uit zien ;-)!

Wist u dat:

- Nederland drie keer in de finale van het WK heeft gestaan tegen respectievelijk Spanje,
Argentinië en Duitsland en dat het nog steeds mogelijk is om al deze frustraties tijdens dit toernooi uit te wissen!

- De Portugezen waarmee ik stond te babbelen, een vader hadden die bevriend is met de Portugese voetballegende Eusebio.

- Costa Ricanen waarmee ik na negentig minuten wedstrijd mee sprak goede vrienden waren van AZ goalie Esteban.

- Het allemaal erg voetbal georiënteerde weetjes zijn, excuus daarvoor.

- Onze reisvriend Moes werkt/fotografeert voor de Amerikaanse celeb Martha Steward.

- Wij een overnachting en dergelijke aangeboden kregen in Medellin door onze Colombiaanse 'tequila' vriend.

- Diezelfde tequila ervoor gezorgd heeft dat we beiden foutieve info hebben doorgegeven. Dus we zullen hem waarschijnlijk nooit meer zien.

- Mijn biologische klok mij (en dus ons) elke dag wekt om 06.30 uur! Zo heb je nog eens wat aan je dag!