Puur natuur!

Na onze prachtige dag en nacht in Niew-Zeeland, rijden we via de bergen terug richting Christchurch. We zetten voort richting Geraldine, een plek waar we willen overnachten verder niks bijzonders. Hier vinden we op ons gemakkie een ‘rest area’ langs de weg. De schemering valt. Uit ervaring van Australie weten we dat rijden bij donker geen pretje is en daarnaast waren deze veelvoorkomende rust plekken en prima plaats om te overnachten. We kukelen in slaap en worden door een fel licht verstoord in onze slaap. Er komt een auto pontoficaal voor ons staan met zijn grote licht aan. Hierna rijdt hij langszaam naast ons, blijft even staan en dan rijdt hij vol gas van deze plek weg. Erg vreemd vinden we en we nemen het zekere voor het onzekere en vertrekken, ook al omdat we alleen op deze plek staan. Later in ons verhaal komen we nog even terug op deze ervaring. Uiteindelijk vinden we onderdak voor een hotel. Dit geeft ons alsnog onze welverdiende nachtrust en ook nog luttele kilometers dichterbij onze volgende bestemming. De volgende dag beginnen we met bewolking of dauw of mist of een combinatie van alle drie. Hierdoor zijn we afhankelijk van de borden richting onze volgende bestemming, Lake Tekapo. Halverwege deze rit veranderd de omgeving ineens van een mystieke mistlaag in een bijzonder plaatje van de natuur. Zo onwerkelijk omdat het deze keer niet een echt plaatje is, maar de wereld waar wij doorheen tuffen. Waar we gister betoverd werden door bergen, zee en een meer, worden we vandaag getrakteerd op bergen (met sneeuwtoppen) en een meer. Je zal zeggen, maar dat hadden julloe gister toch al!? Ja inderdaad, alleen dit landsschap ziet er toch weer compleet anders uit. Foto’s bieden uitkomst, want met woorden gaan we het verschil niet goed verklaren zijn we bang. Lake Tekapo is een meer dat blauwer is dan de lucht op een kraakheldere dag. De Mt. John (voor M. De Lang omgedoopt tot Mt. Sjon) ligt er tegenaan en dit blijkt voor ons tevens de vuurdoop van onze eerste bergwandeling. Hierna volgen er namelijk dagelijks meer en soms meerdere. Mt. John is bijzonder, omdat we hier een leuke verjaardagsboodschap voor ‘Sjon’ kerven in een gigantische rots. Daarnaast had de Amerikaanse overheid hier een centrum om satelieten te volgen. Nu is er Nieuw Zeeland’s grootste Astrologisch centrum, met s’werelds grootste lens op gevestigd. Wij nuttigen een heerlijke ‘hot chocolate’ met de voor Nieuw Zeelandse begrippen ongebruikelijke ‘whipped creme’. Het weer is prachtig. De temperatuur ligt rond de 18 graden op een hoogte van ongeveer 1000m. In Nederland hebben jullie de afgelopen weken in het zelfde klimaat vertoefd hebben wij ons laten vertellen! Van de ene schoonheid verplaatsen wij ons naar de andere. Lake Tekapo en Mt. John ruilen we in voor Lake Pukaki en Mt. Cook. Vergeef ons als we namen niet goed schrijven. Ik (Douwe) maak me vooral schuldig aan het veelvuldig door elkaar gooien van lettergrepen van deze Maoriaanse benamingen. Al is Mount Cook natuurlijk gewoon vernoemd naar ‘Captain James Cook’. Een eer, want dit is hoogste berg die NZ herbergt. Na onze tweede wandeling richting een gletsjermeer van waaruit je Mt. Cook enorm nooit kan vastleggen, besluiten wij om een slaapplek te gaan zoeken. We halen een heerlijke bak vet bij de plaatselijke ‘Fish & Chips’ boer. Welke overigens wel een kleine 100km verderop zat. Hierna ‘crashen’ we op een freedom camping wederom onder genot van een sterrendek.

In het kustplaatsje Oamaru proberen we een blik op te vangen van Blue Penquin en de Yellow Eyed Penguin. Deze kleine zeldzame en we hebben net geleerd ook uiterst gevoelige diertjes leven op verschillende plekken aan de NZse Zuid-Oostkust. Helaas voor ons vinden we alleen verse speculaas in een plaatselijke (door een Nederlander gerunde) bakker. Op een of andere manier vonden wij dit ook prima! Na een aantal nachten in onze auto, inmiddels uitgerust met een supersonisch luchtbed, wordt het weleens tijd voor een normaal bed. Dunedin vinden we hiervoor de juiste plek. Ipv een heerlijke oase van rust en sterren die we normaal gewend zijn, krijgen we drie snurkers, waaronder een vrouwelijke (!), voor onze kiezen. Gelukkig vergoeden een heerlijke zelfgemaakte pasta en een overwinning (van mij Douwe ;-P) op de in het hostel werkende backpackers een hoop! De dag erna gaan we zeehonden, penguins en albatrossen proberen te spotten in het wild op de ‘Banks van Peninsula’. Penguins lukt ons wederom niet, maar we spotten een gigantische albatros en een viertal kolossen van zeehonden die heerlijk liggen te snurken op een afgezonderde baai. Voldaan gaan we naar onze camping waar Douwe nogmaals zijn geluk beproefd en penguins wil spotten, maar helaas weer niet! The Catlins is ons volgende agendapunt. Dit is een groot natuurgebied in de zuidoostelijke punt van Nieuw Zeeland. Hier vinden we na een van onze kortste wandelingen op het zuidelijk eiland, een uitkijkpunt op een vuurtoren (“Nuggetspoint”). De schreeuwende zeeleeuwen en zeehonden schreeuwen ons tegemoet van de rotsen tientallen meters onder ons. We voelen ons op een puntje van de wereld en bevinden ons letterlijk op een uithoek van de wereld. Regen zien we per seconde dichterbij komen en waar anderen hun auto inwisselen voor het bizarre uitzicht, proberen we het omgekeerde. We komen droog over ;-)! Onderweg doen we weer ergens boodschapjes en vinden uiteindelijk een campsite bij Monkey Island. We doen een avondwandeling onder genot van de zonsondergang en vallen heerlijk in slaap. (Regen en zon wisselen zich normaliter in NZ nogal gemakkelijk af. Wij hebben vooralsnog niks te klagen en hebben denk ik zo’n 15 dgn prachtig weer gehad, 2 dgn regen en de rest bewolkt en droog)

Lake Te Anau is onze volgende stop. Hier hebben we een hostel aan het meer als uitvalsbasis voor onze wandelingen en tevens ons bezoek aan het toeristische maar zeker niet minder mooie Milford Sound. Leker eten, leuke gesprekken, (voor de verandering is wat alcohol) wat biertjes en kennismaking met leuke Nederlanders (op de Key Summit na wederom een wandeltocht) kenmerken onze volgende dagen. Uiteraard worden we constant vergezeld door een flinke portie schoonheid van de natuur. Bijzonder is tevens dat Jeanette en Caspar ons vertellen dat Milford Sound maar enkele dagen per jaar daadwerkelijk prachtig weer heeft. De rest van de dagen is het weer net zo wispelturig als de (voetbal)analyses van Humberto Tan... (Gelukkig kijken de vrouwen alleen naar zijn leuke koppie en zijn welgestylde kleding). Queenstown staat te boek als ‘adventure capital’ en deed zijn naam ook meer dan eer aan. Voor mij was het al een avontuur om live naar bungeejumpen te kijken. Kan me ook niet voor stellen dat ik dat heb gedaan... Sanne was in voor het nieuwe avontuur van Noah (gespeeld door Russel Crowe). Een aanrader. Waarom zij wel en ik niet, ik was de plaatselijke Nieuw-Zeelanders weer hun pokergeld aan het afhandig maken! Hierdoor konden we na de film gemakkelijk biertjes drinken in een te dure tent met veel te dure prijzen. Een heerlijke twee dagen was weer genoeg volgens onze planning. De volgende overnachting was voor mij absoluut categorie ‘d’Or’. In het midden van een bergpas met uitzicht op fonkelend Queenstown wil je niet slapen, maar vooral wakker blijven en van het uitzicht genieten. Wanaka hebben we besloten om over te slaan (op een lunch, aan een van de twee meren die zij herbergt, na). Fox Glacier stond wel op onze planning. Dit is een van de twee gletsjers die de westkust van NZ te bieden heeft. In wederom weer eens een hostel vinden onszelf in goed gezelschap van Marnik uit A’dam en Robbert uit Deventer. Laat 020 nu net de kraker tegen de tukker hebben en wij het op moeten nemen tegen de Eagles uit Deventer. Alles komt uit zoals ik al had gedacht en s’ochtends na een heerlijke sauna komen we allemaal tot de conclusie, nadat ik iedereen met handen en voeten heb overtuigd, dat we voor de derde keer op rij 2 gaan worden... Niet slecht ‘Goudvlokkie’ en Fred als je jezelf onsterfelijk wil maken, kwalificeer onze boys en Rotterdams glorie voor de poulefase van de CL. Genoeg van dit voetbaljargon, ondertussen hadden we ook nog een alarm zoals wij in Nederland elke 1e maadag van de maand om 12.00 kennen, om ons oren gehad. Grote verschil was dat het s’avonds een uur of 9 was... Korte verklaring: In de omgeving van Christchurch (waar wij de vreemde nacht hadden gehad!) hadden ze iemand voorwaardelijk vrijgelaten. Deze had zijn vriendin vermoord en in de kofferbak van haar auto op een parkeerplaats van een supermarkt gedumpt. Hitchhiken of te wel liften gebeurd enorm veel in NZ. Deze gek heeft een Japans-Nederlandse en Duitse liftster opgepikt. De ene met een gebroken jukbeen en de ander met zware steekwonden in haar nek achtergelaten langs de kant van de weg. Na een klopjacht van 90 minuten en een ‘stand off’ van 3 uur hebben ze hem in kunnen rekenen in de omgeving van Fox Glacier. Vandaar dus het alarm... En vandaar dat we ook altijd goed naar ons instinct zullen luisteren en niet als enige op een plek overnachten. Dat blijkt niet altijd een evenhandige keuze. Hij is dan wel veiliger, maar niet altijd goedkoper. In Greymouth (tussenstop) worden wij heerlijk met een zaklamp op ons snufferd gewekt door een plaatselijk member van de council. 200 dollartjes A.U.B. Wij hebben namelijk geen eigen toilet (en zijn dus niet ‘self contained’) en overtreden de wet... Heerlijk zo’n begin van je dag, maar de boete betaald zichzelf dubbel en dwars terug. We besluiten dan maar niet meer gratis campsites te bezoeken, mits zij van DOC (overheidsinstantie) zijn.

Die namiddag belanden we na 11 km op gravelroad een DOC camping in het midden van het Abel Tasman Reserve. Dit verscholen stukje natuurwonder is wel opgemerkt door de makers van Lord of the Rings! Tevens herbergt het honderd jaar oude bos NZ’s diepste ‘cave’ (Harwoods Hole, 192m). Normaliter kosten deze campsites 6 dollar per persoon per nacht. Geen geld natuurlijk en wij zijn op rantsoen vanwege onze boete. Het systeem is gebaseerd op goed vertrouwen. Je pakt uit de box een envelop en naamkaartje. Beide voorzie je van je gegevens en in de envelop deponeer je het geld voor de overnachting(en). Helaas er waren geen enveloppen en kaartjes meer in dit stukje niemandsland... !!! S’avonds worden we door heerlijke authentieke hippie’s uitgenodigd om hun te vergezellen bij hun (uiteraard verboden) kampvuur onder genot van wat alcoholische versnaperingen, op het kampvuur gebakken mais en hun zelf gevangen aal... Wat wil een mens nog meer. Onze boete was alweer half uitgespaard en daarnaast was onze avond onbetaalbaar! De nacht daarintegen was ietsjes anders, het vroor... BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR! Na twee nachtjes op deze kampeerplek, loodsten onze planning ons langs het noordelijkste puntje van het zuidelijk eiland. Een heerlijke wandeling van dik 3 uur waarbij we een heleboel vogels hebben gezien was onze dagbesteding. Baby zeehondjes waren de bedoeling, maar je kan niet alles hebben. Hierna zijn we naar ‘capital of art’, Nelson, gereden. Hier hadden we een tip gekregen dat we in het hart van de stad gratis mochten overnachten achter de plaatstelijke VVV. Deze tip bleek meer dan waarheid en waar deze tip van Duitse komaf was, zo was de gehele parkeerplaats ook gevuld met Duitse backpackers die op hun jonge leeftijd elkaar nog van alles wilde bewijzen, terwijl wij ‘ouwe lullen’ gewoon lekker wilde genieten van een overnachting in de auto op normale temperatuur! Dit is half gelukt... Twee stops hebben we nog te gaan lieve mensen, voordat ons avontuur zich gaat verplaatsen richting het noorder eiland. Kaikoura bracht ons wederom een dik 3 uur durende wandeling met wederom veel zeeleeuwen. We hadden ook tegen betaling zeeziek kunnen worden en op zoek kunnen gaan naar ‘whales’ en dolfijnen. (San was tegen ;-P!).

Christchurch maakt onze cirkel weer rond en vanuit hier zal ik ook de laatste woordjes aan jullie wenden. Christchurch is eigenlijk een beetje een triest einde van ons verslag. De stad heeft nog erg te lijden onder de vele natuurrampen die het heeft ondergaan. Het is dus ook een grote bouwval en geen aanrader wat ons betreft. Gelukkig waren de landingsbanen wel heel (merkten wij 3 weken geleden). En daarnaast hebben we de rubriek ‘ Wist u dat nog’ ;-)!
Dag vriendjes en vriendinnetjes, tot de volgende keer maar weer!

Wist u dat:
U absoluut geen medelijden hoeft te hebben met onze 14 (vd 20) overnachtingen in onze auto! Wat wij er voor terug hebben gekregen zijn de volgende noemenswaardige overnachtingen: overnachtingen aan de oceaan (zowel op een klif als in de duinen als op een grasveld, op een bergpas met uitzicht op een fonkelend Queenstown, midden in het Abel Tasman Reserve op de plek waar scenes van Lord of the Rings zijn opgenomen en natuurlijk aan een kraakhelder blauw meer, Lake Wakatipu, omgeven door reuzen van bergen (dat is best schrikken als je wakker wordt ;-)!).

Mt. Cook er weliswaar veel hoger, dreigender en krachtiger uitziet, maar dat deze net zo hoog is (muv een paar meter) als de vulkaan ‘Rinjani’ die wij hebben bedongen!

Het zuidereiland bezocht is onder begeleiding van een zeer efficiente en broodnodige planning van Sanne. We hebben namelijk zo’n dikke 3000 km afgelegd in 20 dagen, dus voor de niet zulke snelle rekenaars is dat toch een gemiddelde van 150km per dag.

NZ ‘toats’, ‘weasels’ en ‘possums’ kent. Possums kunnen ze missen als kiespijn, want die eten tegenwoordig penguins. De wesels vind je net zo vaak dood langs de weg in bepaalde streken als kangaroes in Australie.

De sterrenhemel het beste te bewonderen is in NZ. Dit komt door het gat in de ozonlaag, wat hier nog groter is dan in Australie. Ene Johan C. uit het Amsterdamse zou zeggen ‘Elk nadeel, heb z’n voordeel...’

Je in de leeftijdcategorie van 45-60 ook gewoon 11 maanden op reis kan gaan! Onze medereizigers Jeanette en Caspar hebben hiervoor de perfecte tactiek, maar die zullen we niet verklappen!

Ons supersonische matras in onze Toyota Carolla Sedan de afmetingen van 88 cm breed en 153 lang telt! Lekker knus dus!