Hey lieve vriendjes en vriendinnetjes!
Blijf op de hoogte en volg Sanne & Douwe
22 Januari 2014 | Australië, Brisbane
Ons oud en nieuw valt net als onze Australische kerst onder de noemer 'rustig'. Op het balkon een hapje (gehaktballetjes en appelbeignets!) en een drankje gedaan, zie onze foto en net voor twaalven op pad om het vuurwerk te aanschouwen. Hier steekt alleen de regering vuurwerk af, verder is het verboden voor iedereen. Uitslapen zonder uit je bed geknald te worden!
Op straat worden verschillende dronkelappen al ingerekend door de politie. Opvallend veel vrouwen die er een soort schreeuwgedrag bij vertonen wat je doet denken aan de Amerikaanse tv...
De volgende dag worden wij vroeg gewekt voor een baanaanbod op een camping op Frasier Island. Het grootste zandeiland van de wereld. Douwe als manusje van alles, ik als receptioniste en mag mogelijk een eerste hulppost opzetten. Vol enthousiasme zetten we ons appartement op Gumtree en even later hebben we twee Duitse meiden over de vloer die er wel in willen trekken.
Helaas, na veel heen en weer gebel met de camping, zijn wij wel de juiste kandidaten, maar het team heeft langs elkaar heen gewerkt en ook een ander stel gecontacteerd!! Ze willen ons een wedstrijd laten doen: wie het eerste op Frasier Island is, krijgt de baan. Aangezien dit een paar honderd km is en het andere stel een auto heeft, zien wij hier de leuke kant niet zo van in. We bedanken vriendelijk! Dus zonder baan en zonder huis (hadden we al toegezegd aan de Duitse meiden) zitten we in dubio.
We gaan haastig op zoek naar een nieuwe baan en deze vinden we in een gat genaamd: Gatton. Dit is een plaatsje 2 uur land inwaarts vanaf Brisbane. Wat gaan we doen, de absolute backpackjob: fruitpicking (cherry tomaten)! De volgende dag nemen we de trein en de bus naar dit gehucht en worden verwelkomd door Mayla, een alom gerespecteerde Indonesische zakenvrouw (niet dus!). We betalen twee weken huur met borg, gaan in een leeg en redelijk nieuw huis en gaan boodschappen doen in het dorp. Terugkomend is het huis gevuld met een Duitse meid en een Italiaans stel. Drie dagen later komt daar nog een Engelse jongen bij. Het huis zit vol. Katrien maakt letterlijk kennis met het huis door haar hoofd te stoten tegen de ventilator boven het stapelbed en krijgt van de dokter vier hechtingen in dr hoofd.
Een normale werkdag ziet er ongeveer zo uit; 'S ochtends vroeg staan we om 03.15 uur op om om 04.00 te vertrekken met het busje naar een boerderij. Daar aangekomen vecht je om een zwarte emmer, die zijn het kleinst, en ren je naar een goede lijn waar dus hopelijk veel tomaten aan hangen. Dan sjees je als een malle door dat pad, anders pak diegene aan de andere kant van je lijn alle tomaten. Één emmer is $8,- is dus €5,25, dit maak je in 1 uur! Omdat er véél mensen zijn en weinig tomaten, ben je gemiddeld om 09.30 uur weer thuis, en heb je bijna niks verdiend. Haal daar de transportkosten nog vanaf. Het is zelfs voorgekomen dat mensen 1 emmer hadden en $7,- transportkosten moesten betalen, $1,- verdiend in een paar uur! In twee weken hebben WIJ €175,- verdiend! Ik heb nog één dag gember gesneden op een boerderij. Daar was ik zo langzaam in dat ik daar €2,- per uur verdienden. Aan het einde van de dag €13,- verdiend!!! Klinkt dit als slavernij? We hebben lol gehad, maar hier valt geen eer te behalen behalve sympathie voor onze Afro Amerikaanse medemens...
Naast het trieste werk hebben we wel een leuke tijd gehad. We konden het goed vinden met onze huisgenoten. Douwe is nog met James langs huizen en bedrijven gegaan om te vragen voor 'Bob-a-Job' oftewel 'heitje-voor-een-karweitje'! Zelfs dit bracht geen geld in het laadje.
Onze Italiaan bleek een chef te zijn en verblijdde ons iedere dag met een vers brouwsel; brood, pizza, soort chips, koekjes, lasagne, spaghetti bolognese etc. Heerlijk!! Alleen mochten Mien en Trien uit Holland de boel opruimen!
Mayla krijgt het, naarmate de week vordert, erg moeilijk met ons en haar 6 andere huizen als blijkt dat mensen geen drol verdienen. De zakenvrouw blijkt gewoon een onbetrouwbare heks. Toch is de sfeer tussen de mensen zelf goed. We gaan bbqen in het park, ongeveer 35 man, en spenderen onze avond samen met eten, drinken en babbelen in allerlei talen.
De volgende dag ga ik met een paar Italianen, een Duitse en een Fransman naar de Gold Coast - Surfers Paradise. Douwe blijft lekker thuis. Hij is iets wat brakkig van de wijn van de avond daarvoor en heeft geen zin in de twee uur durende rit erheen. Ik vermaak mij prima, geniet weer even van het stadsleven en het strand. Opgeladen kom ik weer terug in een heerlijk schoon huis met een naar wasmiddel ruikend bedje... Helaas nauwelijks werk voor de volgende week. Hier zijn we dus snel uitgekeken en vertrekken na twee weken terug naar Brisbane. We sluiten het avontuur goed af met onze huisgenoten en drinken een paar glazen apple cider in een kroeg. Daarna trekken we in ons nieuwe appartement.
Ondanks dat we doodmoe zijn zit een goede nachtrust er niet in. De trein roetsjt hier naast je bed en rijdt niet van 00.00-04.30 uur! We zeggen de volgende dag gelijk weer op en hebben de komende week elke dag mensen over de vloer. Helaas gaat het net wat minder makkelijk dan het vorige appartement. Dat zal waarschijnlijk wel komen doordat er iemand (een Koreaan vd maan, wat een onmens...) in de woonkamer leeft/slaapt. Uiteindelijk gaan we er morgen uit en zijn we weer homeless!
Terug in Brisbane ging het banen zoeken heel voorspoedig. Ik heb een trial gedaan in een bar, maar dat is het hem toch niet geworden. Douwe kreeg als feedback dat hij 'een puike verhuizer' was, maar toch kreeg hij de volgende dag een telefoontje dat hij niet meer hoefde te komen! Waarom zou je een hardwerkende, betrouwbare en frisse Hollander in dienst nemen, terwijl je een overschot aan rokende, drinkende en stinkende varkens in dienst hebt... Misschien voelde men zich geïntimideerd door Douwe's Hollandse directheid.
Ik heb de Nederlandse (BIG)registratie ook even flink uitgescholden, aangezien ze hier genoeg werk hebben voor me. Het wil zo zijn dat ik geen verpleegkundige ben en niks kan aantonen in mijn huidige beroep, hierdoor mag ik mijn werk hier niet uitvoeren. Dit vermoeden had ik al wel, maar je kan mij niet een frikadel voor m'n neus houden, om vervolgens te vertellen dat ik hem niet op mag eten...
Onze zoektocht gaat verder, we houden de moed erin! We gaan misschien eerst maar weer even lekker reizen. Even de nare ervaringen met onze namaak Australiërs (Indonesiers, Fransen en Koreanen) weg spoelen om vervolgens met een nieuw fris plan misschien weer ergens een baantje te vinden.
Tot de volgende keer!
Op straat worden verschillende dronkelappen al ingerekend door de politie. Opvallend veel vrouwen die er een soort schreeuwgedrag bij vertonen wat je doet denken aan de Amerikaanse tv...
De volgende dag worden wij vroeg gewekt voor een baanaanbod op een camping op Frasier Island. Het grootste zandeiland van de wereld. Douwe als manusje van alles, ik als receptioniste en mag mogelijk een eerste hulppost opzetten. Vol enthousiasme zetten we ons appartement op Gumtree en even later hebben we twee Duitse meiden over de vloer die er wel in willen trekken.
Helaas, na veel heen en weer gebel met de camping, zijn wij wel de juiste kandidaten, maar het team heeft langs elkaar heen gewerkt en ook een ander stel gecontacteerd!! Ze willen ons een wedstrijd laten doen: wie het eerste op Frasier Island is, krijgt de baan. Aangezien dit een paar honderd km is en het andere stel een auto heeft, zien wij hier de leuke kant niet zo van in. We bedanken vriendelijk! Dus zonder baan en zonder huis (hadden we al toegezegd aan de Duitse meiden) zitten we in dubio.
We gaan haastig op zoek naar een nieuwe baan en deze vinden we in een gat genaamd: Gatton. Dit is een plaatsje 2 uur land inwaarts vanaf Brisbane. Wat gaan we doen, de absolute backpackjob: fruitpicking (cherry tomaten)! De volgende dag nemen we de trein en de bus naar dit gehucht en worden verwelkomd door Mayla, een alom gerespecteerde Indonesische zakenvrouw (niet dus!). We betalen twee weken huur met borg, gaan in een leeg en redelijk nieuw huis en gaan boodschappen doen in het dorp. Terugkomend is het huis gevuld met een Duitse meid en een Italiaans stel. Drie dagen later komt daar nog een Engelse jongen bij. Het huis zit vol. Katrien maakt letterlijk kennis met het huis door haar hoofd te stoten tegen de ventilator boven het stapelbed en krijgt van de dokter vier hechtingen in dr hoofd.
Een normale werkdag ziet er ongeveer zo uit; 'S ochtends vroeg staan we om 03.15 uur op om om 04.00 te vertrekken met het busje naar een boerderij. Daar aangekomen vecht je om een zwarte emmer, die zijn het kleinst, en ren je naar een goede lijn waar dus hopelijk veel tomaten aan hangen. Dan sjees je als een malle door dat pad, anders pak diegene aan de andere kant van je lijn alle tomaten. Één emmer is $8,- is dus €5,25, dit maak je in 1 uur! Omdat er véél mensen zijn en weinig tomaten, ben je gemiddeld om 09.30 uur weer thuis, en heb je bijna niks verdiend. Haal daar de transportkosten nog vanaf. Het is zelfs voorgekomen dat mensen 1 emmer hadden en $7,- transportkosten moesten betalen, $1,- verdiend in een paar uur! In twee weken hebben WIJ €175,- verdiend! Ik heb nog één dag gember gesneden op een boerderij. Daar was ik zo langzaam in dat ik daar €2,- per uur verdienden. Aan het einde van de dag €13,- verdiend!!! Klinkt dit als slavernij? We hebben lol gehad, maar hier valt geen eer te behalen behalve sympathie voor onze Afro Amerikaanse medemens...
Naast het trieste werk hebben we wel een leuke tijd gehad. We konden het goed vinden met onze huisgenoten. Douwe is nog met James langs huizen en bedrijven gegaan om te vragen voor 'Bob-a-Job' oftewel 'heitje-voor-een-karweitje'! Zelfs dit bracht geen geld in het laadje.
Onze Italiaan bleek een chef te zijn en verblijdde ons iedere dag met een vers brouwsel; brood, pizza, soort chips, koekjes, lasagne, spaghetti bolognese etc. Heerlijk!! Alleen mochten Mien en Trien uit Holland de boel opruimen!
Mayla krijgt het, naarmate de week vordert, erg moeilijk met ons en haar 6 andere huizen als blijkt dat mensen geen drol verdienen. De zakenvrouw blijkt gewoon een onbetrouwbare heks. Toch is de sfeer tussen de mensen zelf goed. We gaan bbqen in het park, ongeveer 35 man, en spenderen onze avond samen met eten, drinken en babbelen in allerlei talen.
De volgende dag ga ik met een paar Italianen, een Duitse en een Fransman naar de Gold Coast - Surfers Paradise. Douwe blijft lekker thuis. Hij is iets wat brakkig van de wijn van de avond daarvoor en heeft geen zin in de twee uur durende rit erheen. Ik vermaak mij prima, geniet weer even van het stadsleven en het strand. Opgeladen kom ik weer terug in een heerlijk schoon huis met een naar wasmiddel ruikend bedje... Helaas nauwelijks werk voor de volgende week. Hier zijn we dus snel uitgekeken en vertrekken na twee weken terug naar Brisbane. We sluiten het avontuur goed af met onze huisgenoten en drinken een paar glazen apple cider in een kroeg. Daarna trekken we in ons nieuwe appartement.
Ondanks dat we doodmoe zijn zit een goede nachtrust er niet in. De trein roetsjt hier naast je bed en rijdt niet van 00.00-04.30 uur! We zeggen de volgende dag gelijk weer op en hebben de komende week elke dag mensen over de vloer. Helaas gaat het net wat minder makkelijk dan het vorige appartement. Dat zal waarschijnlijk wel komen doordat er iemand (een Koreaan vd maan, wat een onmens...) in de woonkamer leeft/slaapt. Uiteindelijk gaan we er morgen uit en zijn we weer homeless!
Terug in Brisbane ging het banen zoeken heel voorspoedig. Ik heb een trial gedaan in een bar, maar dat is het hem toch niet geworden. Douwe kreeg als feedback dat hij 'een puike verhuizer' was, maar toch kreeg hij de volgende dag een telefoontje dat hij niet meer hoefde te komen! Waarom zou je een hardwerkende, betrouwbare en frisse Hollander in dienst nemen, terwijl je een overschot aan rokende, drinkende en stinkende varkens in dienst hebt... Misschien voelde men zich geïntimideerd door Douwe's Hollandse directheid.
Ik heb de Nederlandse (BIG)registratie ook even flink uitgescholden, aangezien ze hier genoeg werk hebben voor me. Het wil zo zijn dat ik geen verpleegkundige ben en niks kan aantonen in mijn huidige beroep, hierdoor mag ik mijn werk hier niet uitvoeren. Dit vermoeden had ik al wel, maar je kan mij niet een frikadel voor m'n neus houden, om vervolgens te vertellen dat ik hem niet op mag eten...
Onze zoektocht gaat verder, we houden de moed erin! We gaan misschien eerst maar weer even lekker reizen. Even de nare ervaringen met onze namaak Australiërs (Indonesiers, Fransen en Koreanen) weg spoelen om vervolgens met een nieuw fris plan misschien weer ergens een baantje te vinden.
Tot de volgende keer!
-
22 Januari 2014 - 14:14
Mieke:
Succes met zoeken hoor!!!! XXX Mieke -
22 Januari 2014 - 14:50
D'r Nonk Ger:
Lieve Sanne en Douwe,
Wat een ervaringen! Lijkt me heel leuk om zo vroeg te mogen opstaan, tomaten te kunnen plukken en daar ook nog eensrijkelijk voor betaald worden. Heel veel plezier gwenst en hartelijke groeten voor jullie beiden!
Ger
-
22 Januari 2014 - 15:12
Ed En Marianne:
Hoi Sanne en Douwe,
Heel veel succes met het zoeken .
En laat de moed niet zakken hoor.
Jullie vinden vast wel iets leuks om centjes mee te verdienen.
Groetjes van Ed en Marianne xxxxxxxxx
-
22 Januari 2014 - 16:21
Ricardo:
Wat een tegenvaller die baantjes en wat een slavendrijvers en het zijn nog niet ens dus Aussies of Abo's.
Wel vervelend dat je voor operatie-zuster aldaar eerst verpleegster moet zijn geweest.
Voor perfusie is het geen probleem.
Gaan jullie nog naar het noorden richting Cairns ?? mogelijk is daar wel werk te vinde.
En wat wordt de volgende bestemming koers naar Chili of de USA ?
groeten en veel fun Ricardo -
22 Januari 2014 - 17:26
Ria Schut:
Heerlijk jullie verhalen.......blijf vooral genieten (ook van rare mensen)
ik kijk uit naar het volgende bericht..Heb je al een foto van HET BUIKJE gezien? Heeeel mooi, en we wachten nu in spanning op kleine broertje, Nou tot hoors en geef elkaar een knuffel van mij.XX
-
22 Januari 2014 - 21:50
Yvonne Van 't Hof:
Lieve Sanne en Douwe, Ik geniet van jullie avonturen, geweldig wat jullie allemaal al meegemaakt hebben en wat doen jullie alles goed. Ik heb net een heleboel foto's teruggekeken, prachtig. Dikke kuzzz, geniet van alles ik ben stik jaloers op jullie. lieve groeten,
Mammaloe -
23 Januari 2014 - 05:52
Lycke:
He guys!
Had t nr van Douwe gekregen afgelopen zondag, maar denk dat ik hem niet goed heb opgeslagen. Herinnerde me dat hij vertelde over jullie waarbenjij! Dus ik dacht: ik zoek m op en laat even een berichtje achter met mijn nr :) komt ie: 0404483519.
Misschien van de week even een biertje doen?
Grt Lycke -
09 Februari 2014 - 17:53
Petra Mick En Stan:
lieve douwe en sanne
wat doen jullie genieten zou graag een maandje willen ruilen.
bedankt voor jullie verjaardags boodschap voor stan. hij is door de hele familie gezien.
veel plezier nog.
liefdevolle groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
